نقد فیلم دو پاپ ساخته فرناندو میرلس

فیلم خوب یک فیلم خوبه حتی اگر تبلیغاتی و در خدمت هدفی خاص یا شیطانی ساخته شده باشد.

فیلم دو پاپ مشخصاً با حمایت کامل واتیکان و در جهت اصلاح چهره بشدت مخدوش شده این کلیسا پس بحران فساد مالی ی و اخلاقی سالهای ابتدای قرن بیست یکم و استعفای اجباری پاپ بندیکت ساخته شده است.

افشای فساد دامنه دار کلیسای کاتولیک ضربه بزرگ و جدی بر پیکره واتیکان وارد و نفوذ و اهمیت آن را بشدت خدشه دار کرد.بیشک پاپهای قبلی هم از این فساد خبر داشتند اما بران آن روی سر بندیکت آوار شد.پاپی که قرار بود بازگشت کلیسا به سنتهای بنیادی آن باشد رسماً با این بحران به آخر خط رسید و محافظه کاران واتیکان را خلع صلاح کرد.اینکه چقدر از این افشاگری زاده پشت پرده های جنگهای ی واتیکان بود چندان مهم نیست اما باعث شد واتیکان با زله ای بنیادی تغییر کنده و بلاخره دنیای جدید و موماتش را بپذیرد.

فرناندو میرلس فیلمساز خوب و موفقی بوده و با توجه به امریکای لاتینی بودن انتخاب مناسبی از سوی ساخت فیلم راجع به اولین پاپ لاتینی تاریخ است.او با هوشمندی با انتخاب دو بازیگر تئاتری سینمایی بزرگ انگلیسی پرایس و هاپکینز توانسته فیلمی تبلیغاتی را تا جایگاه اثری موفق هنری و قدرتمند بالا بیاورد.

شیمی دو بازیگر بزرگ بخوبی با دیالوگهای گزیده و موثر به سبک نمایشنامه های شکسپیری اما با زبانی امروزی توانسته تقابل دو تفکر در دیدگاه دو پاپ را بخوبی نمایش دهد.

سبک امریکای لاتینی در فیلم بخوبی در قسمتهای فلاش بک به گذشته و تم خاکستری آن سالها مشهود و بشدت یادآور فیلمهای شهر خدا و رما است.

فیلم هم قدرت بصری و هم کلامی خوبی داره و بازی دو بازیگر هم جایگاه اون رو بالاتر هم برده است.

اما من باید یک حرف مهمی هم بزنم.ما در روزگاری زندگی می کنیم که پاک بودن خیلی سخت است.تمداران چه مذهبی و چه سکولار در یک ساختار قدرت همیشه پاک نمی مانند.اما من نمی توانم این حجم ناپاکی اخلاقی رو هم قبول کنم.آیا حفظ ساختار انقدر مهم است که برای آن باید همه چیز را قربانی کرد.این مشکل نظام کشور من هم هست.آیا عدالت باید برای ساختار هر حکومتی و نظامی قربانی بشود.من همیشه معتقد بودم عدالت مهمترین اصل هر ساختاری است.کار سختی است اما بدون حفظ عدالت هر ارزشی بی معنی می شود.

امروزه در ایران عدالت برای حفظ نظام قربانی شده مانند همه جای جهان.جهان برای فرار از گسختگی و آشوب و حفظ به اصطلاح صلح و استقلال و ملیت عدالت رو زیر چکمه های ت و مذهب قربانی کرده است.بسیاری انسانها در سراسر جهان از بی عدالتی محض در زمینه های حقوق شهروندی اقتصادی و اجتماعی رنج  می برند.به نظر من هر چیزی که مخل اصل عدالت است باید نابود شود حتی اگر باعث آشوب و از هم گسیختگی اجتماعی ی و حتی فرهنگی یک کشور و ملت شود.هیچ ارزشی بالاتر از عدالت نیست و اگر عدالتی نباشد حتی خانواده و ارزشهای آن هم بی معنی است.دین مذهب ت ملیت و هر ارزشی باید خود را زیر سایه عدالت ارزیابی کند وگرنه دیگر ارزش نیست.

مشکل من با این فیلم جز فلسفه وجودی اش چیز دیگری نیست.واقعاً فرانسیس را باید بخاطر تفاوتش تقدیس کرد.آیا عدالت برای کشته شدگان دیکتاتورهای نظامی امریکای لاتین و هر جای دیگر جهان اجرا شدو ایا قربانیان کلیسای کاتولیک به عدالت برای خود رسیدند.در جایی از فیلم فرانسیس خود را به این اصل معتقد می داند اما بعد از سالهای صدارتش بر کلیسا واقعاً عدالت اعمال شده یا فقط با یک اصلاح مقطعی به اصطلاح همه چیز ماستمالی شده است.این راجع به ادعای مبارزه با فساد این روزهای جامعه ما هم صدق می کند.وقتی می بینیم فساد چقدر دامنه دار است ولی عاملان توسعه این فساد به خاطر مصالح ی مذهبی و حفظ ساختار مسلط هرگز تعقیب و مجازات نمی شوند.

ما که زیر این دستگاه خفه کننده ساختارمسلط خفه شده و زندگی ام به یغما رفته است چاره ای جز شورش خشونت بار نداریم اگر هم این راه را مثل من نروید باید به تقدیر مرگی خاموش در گوشه عزلت و در سایه اکتفا کنید.عدالت خون می خواهد خون ظالمان و با مصالحه و مسامحه هیچ چیز درست نمی شود.مثل واتیکان ماستمالی نکنید.

برترین فیلمهای سال 2018 از نگاه شخصی

نقدی بر فیلم پسران میان درختان ساخته نیکولاس ورسو

نقد فیلم 15 و 17 دقیقه به پاریس ساخته کلینت ایستوود

خالق فیلم‌های دیوانه‌ای از قفس پرید، رگتایم، آمادئوس و اشباح گویا – میلوش فورمن- درگذشت

نقد و بررسی دو فیلم پست(استیون اسپیلبرگ) و من تونیا(کریگ گیلسبی)

نقد فیلم شکل آب ساخته گیلرمو دل تورو

نقدی بر سه فیلم سال 2017